Het is even stil geweest op dit blog. Kon even niet anders. Onze tijdelijke huur liep namelijk af en er was geen zicht op een geschikt huis. We hadden de keuze tussen ons tijdelijke huis langer huren (hetgeen nogal duur was) en verder zoeken, of andere mogelijkheden onderzoeken. Omdat het ons ondertussen wel duidelijk aan het worden was we vooral in aanmerking kwamen voor de minder aantrekkelijke huizen, kozen we voor het laatste. In Groot-Brittannië is het namelijk nogal moeilijk om aan een huurhuis te komen als je geen geschiedenis op het eiland hebt liggen. En al helemaal als je huisdieren hebt. Dan kom je al snel uit bij de huizen die anderen niet willen hebben (want slecht gelegen, lelijk, oud, duur of dat alles tegelijk).
Zo kwam het dat we overgingen tot Plan B, hetgeen eigenlijk Plan A was, maar Plan B was geworden omdat het nog net iets lastiger is om er te komen vanuit Nederland.
Top of the morning to ye!
Snap je het nog? We gingen kijken in het mooie Ierland. Nog een zee verder dus en daarmee was gewoon in de auto stappen en terug naar Nederland rijden echt wel onmogelijk. Was het vanuit Wales namelijk nog een uur of zeven à acht rijden naar ons oude huis in Brabant, voor Ierland en zeker het deel waar wij heen wilden kwam daar nog eens een uur of acht, negen bij. Kies je voor Ierland, dan kies je voor vliegen. Niet al te makkelijk als je hele hebben en houden zich in Nederland bevindt.
Maar ja, bezit wordt toch overschat. Daarnaast moesten we maar eens af van dat denken in beperkingen. Bedden hadden ze in Ierland ook vast wel. Dus hebben we ons licht opgestoken bij onze vrienden in county Kerry. Kerry is het zuidwestelijke deel van Ierland en onbeschrijfelijk mooi. Zelfs onze nieuwe vrienden in Wales waren enigszins jaloers op onze beoogde woonplaats en zij woonden zelf al verdomde mooi. In county Kerry krijg je enigszins een idee van hoe het komt dat onze voorouders de noodzaak voelden om de wonderen der natuur te vertalen in voor hen begrijpelijke mythes, legendes en zelfs religie. De nietigheid die je voelt als je oog en oog met deze oernatuur staat, de rauwheid die je kippenvel bezorgt en de tranen onwillekeurig achter je oogbollen doet opwellen. Dat is county Kerry. Tel daarbij op de aanwezigheid van een inheemse bevolking die volop van het leven weet te genieten ondanks soms barre omstandigheden, zingend en musicerend door het leven gaat en je krijgt een beetje een idee van het waarom van onze trek naar de overkant van de Ierse zee. En ja, we wisten precies wat voor weer we konden verwachten, maar zelfs dat kon ons niet tegenhouden.
Dublin met dochter
Maar ik dwaal af. Zoals gezegd hadden we contact opgenomen met onze vrienden ter plaatse. Deze mensen passen perfect in de omgeving daar, net zo hartelijk en behulpzaam, dus voor we het wisten werden de geschikte huizen aangedragen. Met een tijdelijk onderkomen in onze zak en een permanent huis praktisch geregeld, ging ons avontuur weer verder. Maar eerst moesten we nog even terug naar Nederland, wat dingen inpakken waarvan tijdens het verblijf in Wales was gebleken dat we ze wel konden gebruiken. Ruimtegebrek in de auto bleek alleen een dingetje. Gelukkig had mijn briljante echtgenoot een oplossing bedacht. Als mijn dochter en ik nu eens met het vliegtuig gingen, dan kwam er een hele berg ruimte vrij. Mwah, vond ik helemaal geen gek idee. Kon ik meteen mijn vriendinnetje D weer eens zien in Dublin.
Dus zo gezegd, zo gedaan, Peluche en ik zijn naar Dublin gevlogen en hebben daar een geweldige dag met D doorgebracht alvorens per trein door te reizen naar het westen. Peluche heeft hierdoor een enorme Jack B. Yeats infatuatie opgelopen, maar er zijn ernstigere aandoeningen wat mij betreft. Jammer dat de National Gallery grondig aan het verbouwing is, want daar had ze nog wel uren rond kunnen hangen. Ze heeft zelf nog wel een klein kunstwerkje achtergelaten bij het Chester Beatty, een geweldige kleine tekening geïnspireerd op het Chinese jaar van het Paard. Man, wat werd ik blij van dat museum, langs al die vitrines met geweldige boeken, manuscripten en kunstwerken lopen. Het leven is mooi.
Met de trein dwars door Ierland
Na al dit cultuur snuiven, gingen we met de trein van Dublin naar Killarney. Het eerste deel van de reis spraken we een Canadees echtpaar onderweg naar familie in Portlaouise. Interessante mensen. De man was geboren in Rhodesië (toen het nog Rhodesië was natuurlijk), had oorspronkelijk de Britse nationaliteit, maar was uiteindelijk in Canada belandt toen het in Rhodesië onhoudbaar werd voor zijn familie. Hij vertelde over die tijd en over de cultuurschok die hij onderging toen hij vanuit een koloniale samenleving in het moderne Canada kwam. Hij was nog eens teruggeweest, samen met zijn vader, maar herkende het land daar toen niet meer. Niet Brits, niet Zimbabwaans, niet Canadees, maar uiteindelijk toch blijkbaar het meest Canadees. Onderweg leer je de wereld kennen.
In Killarney aangekomen werden we opgewacht door Cees en Lies. We gingen meteen door naar een potentieel huis dat Cees gevonden had. De makelaar stond al op ons te wachten. Hij bleek een neef van de schoonzoon van Cees en Lies te zijn. Niet verbazingwekkend hier, iedereen kent elkaar wel ergens van. Dat praat meteen een stuk makkelijker. Het huis was werkelijk waar geweldig, bizar groot, met een geweldig uitzicht op de bergen. Eén nadeel was dat er een huis vrij dichtbij lag. En natuurlijk had Daan het nog niet gezien waardoor het moeilijk was om knopen door te hakken. Na wat waardevolle input van onze gastheer en gastvrouw (het hielp heel erg om het contrast te zien met ons tijdelijke huis), vond ik dat dit toch een te mooie lead was om er niets mee te doen. Dus de makelaar nog even opgezocht om te laten weten, dat we serieus geïnteresseerd waren en of hij dit aan de huisbaas kon laten weten.
Een onverwacht wereldmuseum in Killorglin
Na deze veelbelovende start zijn we naar huis gegaan. Daar viel ik van de ene verbazing in de andere. Het huis van Cees en Lies bleek niet onder te doen voor een museum. Het ene mooie beeld na het andere kwam voorbij. Ik heb er vier nachten mogen slapen en was er vandaag weer even en toch zag ik nu weer bijzondere dingen die ik eerder nog niet gezien had. Eerlijk waar, ze zouden entree moeten heffen!
Na een nacht slapen kwam de dag dat Daniël en Bear ons achterna zouden reizen. Tot onze verontrusting stonden alle media bol van de berichten over de enorme storm die over Ierland en Engeland raasden. En Daan en Bear moesten met de boot de Ierse zee over. Al snel kwam het bericht dat de Swift waarmee ze eigenlijk over zouden steken, gecanceld was. Ze waren overgeboekt naar een langzamere maar stabielere boot. Die boot was op haar beurt weer vertraagd omdat de tocht bij windkracht negen tot tien langer duurde. En het duurde en het duurde maar, tot we uiteindelijk een telefoontje kregen. Daan en Bear reden inmiddels door Dublin en zouden over een uur of vier bij ons zijn.
Het gezin weer herenigd
Uiteindelijk kwamen ze om elf uur ’s avonds aan. Net een half uur nadat we een bericht van de makelaar hadden gekregen dat de huisbaas graag wilde kennis wilde maken met ons. Of we zondag rond 12 uur bij het huis konden zijn. Natuurlijk kon dat! Wij hadden ondertussen zo enthousiast over het huis verteld, vooral over de afmetingen, dat Daniël verwachtte in een kasteel terecht te komen. Maar al bleek het toch een gewoon huis te zijn (en stond het huis van de buren er nog steeds naast), hij was er behoorlijk van gecharmeerd. Na een rondleiding en een gesprek besloten de huisbaas en wij dat we elkaar wel mochten en dat het huis voor ons was. De dag erna konden we langs de makelaar om het contract te regelen en zouden we de sleutels krijgen. Niets binnenste buiten gekeerd tijdens een reference check, binnenlandse veiligheidsdienst erop af en dergelijke. Gewoon ‘jullie lijken me wel oké, het huis lijkt ons wel oké, voelt wel goed, laten we het maar doen.’ Waar we in vier weken Wales niet bij in de buurt waren gekomen, hadden we in Ierland in 4 dagen geregeld.
En daar zitten we dan. In ons Ierse huis. Met vanuit onze keuken en slaapkamer uitzicht op de bergen bij Killarney. En vanuit de dakramen zicht op schitterende sterrenhemels. Als het niet bewolkt is tenminste, want regenen kan het hier goed. Maar dat heeft dan weer als voordeel dat als het opklaart (en dat doet het om de haverklap), je enorme watervallen van de bergen af kunt zien storten. Bijkomend voordeel van dit huis: extra slaapkamers! Wie weet kunnen we nog vele familieleden en vrienden van onze mooie nieuwe omgeving mee laten genieten. Tot die tijd genieten we er zelf in ieder geval volop van.
Spreekt dit je aan? Deel deze pagina met je netwerk, zodat mijn werk nog meer mensen bereikt! Bij voorbaat dank…