Deze week zette ik dan eindelijk die stap die ik al tijden wilde doen: ik heb mijn Facebook account gedeactiveerd. Ik was vrij laat met het toetreden tot het legioen, maar eenmaal binnen ging ik er vol voor. Ik verzamelde vrienden, groepen, pagina’s en evenementen. Ik stond vol in het virtuele leven. Maar ergens knaagde het. Waarom deed ik al die dingen niet meer die vroeger deed? Ik maakte sieraden, werkte in mijn tuin, schreef veel, was veel buiten, met of zonder paard. Op de een of andere manier moest ik me er nu toe zetten deze dingen te doen. Het kwam niet meer vanzelf. Ik vond mezelf meer en meer achter mijn beeldscherm, turend naar wat er nu allemaal weer gaande was.
Goed beschouwd viel het met mij nog wel mee, want ik had geen Facebook op mijn telefoon en als de computer uit was deed ik er daarom niets meer mee. Misschien was het nog wel de enorme hoeveelheid tijd die anderen om me heen erop zitten die me echt de schellen van de ogen deed vallen. Die me in deden zien hoe verslavend dat platform wel niet is. Daar is het ook voor gemaakt, om verslavend te zijn. Heel bewust ontworpen om mensen zoveel mogelijk terug te laten komen, om ze afhankelijk te maken.
Smoezen genoeg
Ik hoorde het uit mijn eigen mond komen…
‘Ik kan niet van Facebook af, want veel van de afspraken van de kinderen lopen via dat medium. ‘
‘Ik kan niet van Facebook af, want dan zie ik mijn uitnodigingen niet meer.’
En zo had ik nog een berg van die smoezen. Tot ik in het nieuws weer geconfronteerd werd met de gevolgen voor mijn privacy van mijn ogenschijnlijk zo onschuldige verslaving. Ook dat wist ik eigenlijk wel. Ik had al geen apps gelinkt aan mijn account, behalve dan instagram en dat was toch al van Facebook. Van die naamspelletjes deed ik niet aan mee. Ik gebruikte heel bewust nergens buiten Facebook de mogelijkheid om met mijn Facebook account in te loggen omdat ik dus wel die kleine lettertjes lees. Maar opeens viel het me op dat op mijn nieuwsoverzicht advertenties stonden voor dingen waar ik buiten Facebook naar had gezocht. Dat werd blijkbaar bijgehouden, terwijl ik toch echt tracker blockers gebruik. Hoe kan dat? Nu ben ik op technisch gebied echt behoorlijk onwetend, maar ik stel me zo voor dat er blijkbaar manieren zijn om dat soort tools te omzeilen, waardoor het eerbiedigen van iemands wensen om niet gevolgd te worden blijkbaar een soort van gentlemen’s agreement wordt. Waarbij dan wel weer blijkt dat Facebook bepaald geen gentleman is.
De bijl erin
De maat was vol. Ik besloot er een streep onder te zetten. En dat heb ik gedaan. Ik ben drie dagen bezig geweest met het doorsnijden van alle virtuele lijntje naar mijzelf en inmiddels heb ik de boel gedeactiveerd. Nu nog ettelijke weken wachten tot Facebook mijn virtuele alter ego echt opheft. Dat laatste vind ik erg jammer, want onnodig en weer een niet respecteren van mijn wensen.
Weet je wat grappig is? Het voelde zo lekker om de boel te verwijderen. Net alsof ik stukje bij beetje mijn vrijheid terugkreeg. Ik kan me nu al verheugen op de extra tijd die ik ga krijgen. Ik heb namelijk meteen alles er maar uitgeknikkerd: Facebook, Instagram, Twitter, de hele donderse boel. Volgens mij gaat het leven na Facebook ouderwets productief zijn. Momenteel is het nog erg vreemd dat er niets te checken valt op mijn computer. Dat zal echter vast snel genoeg wennen. En als ik mezelf even een tijdje verveel is dat ook niet erg.
Tijd voor gezellige avondjes
Ik vraag me trouwens wel stiekem af of er mensen zijn die me missen. Die nu zeggen: ‘Hè, jammer dat Emma er niet meer is. Ze had altijd van die leuke posts.” Ik zal het alleen weten van de mensen die ik in het echte leven nog regelmatig spreek. Ik schat dat dat 10% van mijn virtuele vrienden is. Wat dat betreft was Facebook zo’n heel groot feest waar je al weken naar uitkeek en dat op de avond zelf tegenviel omdat je maar een heel klein deel van de gasten echt kende. Geef mij maar een gezellig avondje rond de keukentafel met een klein groepje vrienden, een lekker hapje en een goed glas wijn. Daar heb ik nu weer volop tijd voor, dus kom maar op! Wie wil? Wel de social media thuislaten, nu is het tijd voor echt contact.
Update: inmiddels – een half jaar later – zit ik weer op Facebook. Het bleek toch ook wel heel veel voordelen te hebben voor een introverte tante als ik. Wel heb ik de lusten die ik ondervonden heb tijdens mijn tijd zonder Facebook erin gehouden. Ik ben selectiever in wat ik post en ben streng voor mezelf wat betreft online tijd. Vooralsnog gaat dat goed. Wat ik wel vervelend vind is dat ik maar een heel klein deel van mijn vrienden lijk te zien in mijn tijdlijn. Als iemand tips heeft hoe ik dat kan veranderen, hoor ik het graag…
Spreekt dit je aan? Deel deze pagina met je netwerk, zodat mijn werk nog meer mensen bereikt! Bij voorbaat dank…