Ik ben Emma Storris. Ik ben getrouwd met Daan (die trommelt en graag op zijn achterwiel rijdt) en moeder van twee eigenwijze en o zo leuke kinderen. Een jongen en een meisje. We wonen op het moment dat ik dit schrijf in een wit huisje aan de rand van een groot bos in het noorden van Nederland. Maar ik heb op veel andere plekken gewoond, waaronder vele jaren in Ierland.

Vijftig jaar geleden werd ik geboren in Rotterdam, maar ik verhuisde al snel naar waar mijn ouders vandaan kwamen: de polders net ten Zuiden van deze grote stad. Ik heb daar een hele leuke veel-buiten-jeugd gehad en was veel bezig met mijn pony, tunnels maken in stapels hooi- en strobalen en met mijn opa op het land plantjes verzorgen. Tussendoor ging ik naar school. Ik was toen al dol op boeken en schrijven.

Toen ik groter werd, ging ik uiteindelijk naar de Universiteit. Eerst in Rotterdam, om rechten te studeren, maar ik wist al heeeeel snel dat dat niets voor mij was. Wel volop woorden, maar niet zulke mooie taal. En die wetboeken waren ontstaan omdat er mensen ruzie hadden. Niet mijn ding. Maar door uit te vinden wat je NIET WILT, kom je er ook achter wat je WEL WILT! Ik wilde namelijk iets met die geliefde boeken doen. Dus ging ik Taal- en Letterkunde studeren in Leiden. Maar dan wel in het Engels. Letterkunde is een ander woord voor literatuur, trouwens.

Al na vier jaar was ik klaar met mijn studie. Maar ik wilde nog wel even door. Dus toen heb ik maar doorgestudeerd voor leraar. Ik heb daarna op een hele leuke school gewerkt in Londen, waar ik al mijn lessen zelf mocht verzinnen. Ik deed vooral veel met boeken en toneelstukken. Echt superleuk! Maar in Nederland ging dat toch net even anders, waardoor ik in Nederland maar af en toe voor de klas heb gestaan. Ik ben uiteindelijk wise woman geworden, dan kon ik niet alleen dingen leren aan mensen, maar ook met planten werken en dat vind ik minstens zo geweldig.

Maar ja, die taal en dat schrijven, dat bleef maar trekken, hè. Ik ben altijd blijven schrijven. Als er eens een goede brief of boeiend artikel geschreven moest worden, wisten ze me altijd te vinden. En ik heb veel teksten voor websites geschreven en van alles ontworpen. Dat vind ik namelijk ook heel leuk: ontwerpen, tekenen, enzovoort. Als al die beelden die in mijn hoofd zitten maar op de één of andere manier op papier komen…

Op een dag kwam er een compleet boek via mijn handen uit mijn hoofd. Dat was Bing en Bibi en het duistere bos. Later werd dit boek opnieuw uitgegeven met als titel Alvar en Ardis en het Donkere Bos. Waarom het opnieuw uitgegeven werd? Dat heeft twee redenen. Eén: er kwam jaren later nog een boek over dezelfde kinderen uit m’n hoofd rollen. Twee: in de tussentijd hadden andere mensen de namen ook gebruikt. Het leek me daarom makkelijker om verder te gaan met nieuwe namen. Ik heb toen wel namen gekozen die heel bijzonder waren.

Maar goed, om de één of andere reden kon ik de plaatjes die erbij hoorden niet uit mijn hoofd op papier krijgen. Ondertussen weet ik waarom: dat was niet de bedoeling. Waarom lees je in het boek. Ik ben erg benieuwd wat jullie van het verhaal maken! Laat je het zien door het op te sturen via deze website of het met #alvarenardis te delen? Dat zou zo gaaf zijn!

Nog even wat weetjes:
* Lievelingswoord = flabbergasted
* Lievelingsdier = ik kan niet kiezen!
* Motto: van achter kijk je de koe in haar kont
* Plek waar ik elke dag wel even wil zijn: mijn stiltehuisje
* Ik hou van hele, hele, hele donkere chocola
* Ik heb een hekel aan vroeg opstaan en bellen. Met een telefoon, ik bel wel graag met m’n fietsbel.