Soms kun je maar beter andermans woorden gebruiken. In dit geval zijn dat de onsterfelijke woorden van Klavan: in principe heb ik uit principe maar één principe, geen principes. Waarom deze woorden aanhalen? Omdat ik geen principes heb? Ja, daar komt het wel op neer. Behalve dan dat ik vind dat ik een ander niet opzettelijk schade mag toebrengen en dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven heb ik geen principes. Ik heb wel richtlijnen. Maar die zijn flexibel en niet in steen gehouwen.
Ik heb in het verleden veel last gehad van principes. Dat moet ik misschien toelichten. Ik heb veel last gehad van het gevoel dat aan alle dingen die ik deed principes ten grondslag moesten liggen. Ik kon niet gewoon iets doen omdat het me zo uitkwam. Nee, aan alles moest een Groter Bewustzijn vooraf gaan. Een voorbeeld? Ik heb er legio, van hele belangrijke tot schijnbaar futiele. Laat ik er gewoon eentje kiezen.
Vraagtekens bij de menselijke maat
Okselhaar! Ik heb een vreselijke hekel aan het ontharen van mijn oksels. Ik zie er helemaal het nut niet van in. Omdat er een aantal mensen zijn die hebben verzonnen dat het bon ton is dat alle vrouwen met kale oksels rondlopen, zou ik dat ook moeten? Nou, dan doe je het toch niet, hoor ik je denken? Maar zo eenvoudig is dat niet. Al snel krijg je vreemde blikken of nog erger, vragen over het waarom van jouw harige armaanzetpunten. Want aan zo’n heftige afwijking van de standaard moet toch zeker een principe aan ten grondslag gaan?
Voor je het weet ben je een radicaal feministische activist. Dat kan toch haast niet anders. Je moet wel hele diepgaande principes hebben wil je bossen haar laten zien elke keer als je in een leuk hemdje gekleed bent. Als je als beroemdheid je oksels niet onthaard hebt staat je harige onderschouder meteen in de krant met als onderschrift dat je duidelijk een boodschap hebt. Geen mens bij wie de gedachte opkomt dat je een keer geen zin had in dat geschraap van dat mes langs je gevoelige huid. Zo diep gaat de algemene consensus over het ontharen van je oksels. Het is de norm geworden.
De makkelijkste weg is dus braaf je oksels ontharen. Krijg je ook het hele principe-circus niet aangepraat. Want als je tot het hebben van principes hebt laten verleiden, moet je natuurlijk wel consequent zijn. Nooit meer kale oksels, ténzij je een principe kan bedenken waardoor je het aannemelijk maakt dat je het eerdere principe liet varen zonder dat je ervan beschuldigd wordt een ruggengraatloze integriteitsverkwanselaar te zijn. Dan moet het toch minstens zo zijn dat wetenschappelijk is aangetoond dat je zonder haar onder je oksels gezonder en gelukkiger oud wordt. Erg ingewikkeld allemaal.
Ik ben ook maar een mens
Net zoiets is het hele gezondheidsgebeuren. Ik als therapeut word geacht te weten hoe het heurt qua voeding en leefstijl. En je zou ze de kost moeten geven die dan vinden dat je die kennis automatisch tot op de letter moet volgen. Ik zou er bankroet aan gaan.
Heb jij hier geen last van? Prijs jezelf gelukkig dat je zonder schuldgevoel met die wind mee kan waaien waarmee jij het liefst meewaait. Waarschijnlijker is het dat dit je wel bekend voorkomt. De terreur van de principes is velen van ons met de paplepel ingegoten. Sommigen hebben dat niet eens nodig, die worden met het besef van principes geboren. Kom je uit 010? Dan ga je nooit, nooit, nooit naar 020. Geen idee waarom, maar naar het schijnt is het een principe voor velen. Leef volgens je principes, al moet je er dood bij neervallen, is het credo. Om van de norm af te wijken heb je een goede reden nodig en die moet je kunnen verdedigen. Dat is je plicht.
Het leven is veel fijner zonder rechtlijnigheid
Vandaar ook dat ik ze niet heb, principes. Ik ben er mee gestopt, al een hele tijd. Maakt het leven veel prettiger. Behalve die twee kleintjes dan, dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven en anderen niet mag schaden. En dan bedoel ik echt schaden. Sommige mensen hebben altijd het gevoel dat ze geschaad worden en daar helpt geen op eieren om ze heen lopen tegen. Die twee regels zijn voor mij wel behoorlijk ononderhandelbaar. Verder heb ik slechts richtlijnen, gebaseerd op mijn levensovertuiging, kennis, intuïtie en voorkeuren. En die zijn dus niet in steen gehouwen. Verdedigen doe ik ze niet.
Zo kan het gebeuren dat je me wel eens met een biertje in mijn hand tegenkomt. Want voor een lekker speciaalbiertje wijk ik af en toe graag van richtlijnen met betrekking tot voeding en leefstijl af. Geldt ook voor zo’n niet te versmaden, van echte aardappelen gesneden frietje van onze lokale frietboer. Met van die echte mayonaise van Tons. Want juist die kleine afwijkingen van je richtlijnen geven het leven kleur. En of mijn oksels al dan niet behaard zijn? Dat is altijd weer een verrassing.
Spreekt dit je aan? Deel deze pagina met je netwerk, zodat mijn werk nog meer mensen bereikt! Bij voorbaat dank…